Busje komt....niet

Lieve dames en heren,

Een paar dagen geleden zaten we op dinosaurus computers onze blog te typen zodat jullie ook kunnen lezen wat hier allemaal gebeurd. Natuurlijk druk ik op opslaan en raakt dat hele ding van slag...natuurlijk het is niet opgeslagen.

Dus bij deze enigszins vertraagt toch het verhaal want er is weer veel gebeurd.

We beginnen weer 1 grens terug in Costa Rica. Hier zijn we beland in het dorpje la Fortuna.

Dus om het makkelijker te maken is hier onder hanna haar verhaal te lezen. Ik bedoel ik was er ook bij dus het zal wel ongeveer het zelfde zijn als wat ik had geschregeven.

Zoals een aantal van jullie al op FB hebben gezien, hebben we genoten van de Baldi Hotsprings. We hadden in eerste instantie de hotheid van de hotsprings onderschat.. HEET! En het was al zo warm buiten, maar na even wennen was het toch wel lekker :) ´s Avonds in het hostel aan de bar gelachen om de te drukke barman. Hij was als een gek cocktails en grapjes aan het maken, en ook nog jenga met ons aan het spelen (hij heeft verloren, hahaha).Hij wilde ons meenemen naar natuurlijke hotsprings, maar dat leek ons onverstandig.. Hij was namelijk erg teleurgesteld dat ik een vriendje had en gooide zichzelf daarna vol op Tamar (zij had geen excuus :P).

Volgende ochtend is Tamar om 5.30 gaan kijken of de vulkaan te zien was, maar ook toen zat ie onder het wolkendek. We sliepen lekker verder. Nouja, lekker.. Er was een Amerikaans aan het vertrekken en zij moesten hun tas nog volledig inpakken. Dus hoppaaaa het licht aan, lekker discussieren.. Fijn.. Verder rustige dag gehad, was geshopt en gewandeld en even foto´s overgezet op de pc. Op gegeven moment voelde ik iets op mn schouder, kijk achterom, was het barman Jose die mijn schouder een goede landingsplaats vond voor zn mond. Dussss... Ik was in schock :P Daarna knuffelde hij ons bijna plat. Het was lachwekkend. Voor ons hostel stond een mangoboom, en de man van het hostel vertelde ons dat daar vaak toekans in zitten. We gaan even staan kijken, en ja hoor! Vol met toekans! Leuk! We lopen nog een beetje door het stadje heen en kijken even bij de plaatselijke disco (dat is een man met draaitafel in de supermarkt, die zijn aanbiedingen aan het schreeuwen is).

Voor onze reisdag naar Nicaragua staan we vroeg op. De dag daarvoor hebben we bij de bushalte gecontroleerd dat de bus om 6.30 gaat naar Tanque. Niet dus. Helaas, dan maar een taxi. Vanaf Tanque in een keer door naar de grens. Het was maar een korte afstand, dus wij konden ons niet voorstellen dat het 5 uur zou duren. Tot we kennis maakten met de weg. Weg is het niet te noemen, het was een zand/grindpad! Daar zit je dan in je redelijk luxe touringbus, 20 km per uur :P We rijden wel door schattige dorpjes, 3 huisjes en een supermarkt en een stadje waar mensen aan een barretje hun mierzoete koffie drinken. Bij de grens aangekomen zien we super veel vrachtwagens! Het is niet zo'n makkelijke overgang als van Panama naar Costa Rica, maar we hebben geen gedoe. We lopen naar de bus naar Rivas terwijl een taxi chauffeur naast ons komt rijden en blijft schreeuwen dat de bus niet gaat. We kunnen de bus zien staan, maar hij houdt stug vol. De bus naar Rivas heeft gaten in de vloer, dus ik kan de weg zien. Halverwege vliegt ook nog ineens de achterdeur open en er ontstaat wat paniek, want alle bagage ligt daar. Maar we waren nog compleet. In Rivas overgestapt op de bus naar San Juan del Sur. Bij deze bus was de automatische achterdeur kapot, dus er was iemand die dat handmatig deed. Met fluitsignalen liet de deurman de chauffeur weten wanneer er gestopt of gereden moest worden.

De bushalte in San Juan del Sur is tegenover ons hostel, lekker makkelijk! We droppen de bagage in een warme kamer en gaan de stad in voor onze lievelings activiteit: eten!! Het stadje is enig, alle huisjes gekleurd. We gaan op een bankje in een parkje zitten en kijken om ons heen. We zien de stoute hangjeugd knalerwtjes gooien en schijnheilig omhoog kijken als er een agent langs komt lopen, ouders die hun kindje uren rondjes laten draaien op de zeepaardjes en we horen het handmatig luiden van de kerkklok (want geen gevoel voor ritme). 's Avonds zijn we er nog even uitgegaan voor een toetje (Nicaraguaanse specialiteit tres leche: een bevroren cake volgezogen met gecondenseerde melk en een zoete topping, best lekker).

San Juan del Sur heeft een mini Jezus-beeld op een berg staan, denk Rio. We zijn daarheen gelopen/geklommen zodat we van een mooi uitzicht konden genieten. Er vliegen veel havikken (?) die zo nu en dan een vrije val maken de zee in, om er met een dikke vis weer uit te komen. Gaaf om te zien. Op de terugweg zien we een kleine auto (niet groter dan een fiat Panda) stoppen waar veel, heeeeel veel mensen uitkomen! We tellen er 9! Gezellig hoor. Na onze activiteit hebben we wel lunch verdiend! Mooi plekje aan het strand uitgezocht en een enorme ceviche gegeten. We wilden onze kaartjes op de bus doen, dus we gingen naar het postkantoor. We kopen postzegels, ik wil ze erop plakken (had ze gelikt) maar de vrouw zegt "Neeeee! Dat kan zo niet!" en geeft ons een doorgeknipte tube lijm. We moeten de postzegels plakken... Met de lijm die we niet meer normaal erop kunnen doen want de tube is stuk. Dus wij voorzichtig gieten en smeren met onze vingers, net kleuters die bezig zijn met hun eerste kunstwerk. We zijn wel 5 minuten bezig, en de vrouw doet alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Omdat we nooit genoeg krijgen van drankjes aan het strand zijn we er gewoon weer gaan zitten 's avonds. De barman/vrouw was waarschijnlijk recentelijk in de steek gelaten, want we hebben bijna de hele avond Whitney Houston/Mariah Carey/Celine Dion en meer van dat soort ongein aan moeten horen. Er komen constant verkopers bij je langs, met de meest lelijke dingen. Wie koopt er nou een viezig bruine pot of een speelgoedvogel die een takke-geluid maakt?! Een jongetje wilde ons een diertje van palmblad verkopen, ook dat hoefde niet. Een half uurtje later horen we ineens een gek geluid: staat het kereltje er weer met een hartje van palmblad en hij maakt het geluid van een kloppend hart. De kleine player! De verkooptruc werkt niet, we wijzen hem weer keihard af.

Genoeg van San Juan del Sur, op naar het vulkaneneiland Isla de Ometepe! We zitten in een overvolle kippenbus en op gegeven moment komt er een vieze man errug dichtbij. Maarja, de hele bus is volgepakt,.dus misschien kan hij er niks aan doen? Toch, als hij de bus verlaat, slaak ik een zucht van verlichting. Een andere vriendelijke oude man (die ik eerder mijn zitplaats had aangeboden maar hij wilde niet) klopte me vriendelijk op mijn hand en zei iets in het Spaans. Ik kon hem niet helemaal begrijpen, maar het kwam neer op "Die man heeft geen geloof/respect". Bij het uitstappen schudde hij mijn hand en wensten we elkaar een goede dag. De bus ging trouwens erg traag (bergop), dat had je met de fiets bij kunnen houden.. Vanaf Rivas delen we een taxi met een Brits stel naar de haven. De mannelijke Brit is dol op praten, beetje vermoeiend. Gelukkig wacht hij niet op je antwoord, dus het valt hem niet op als je hem gewoon negeert :) Zijn vriendin reageert ook al niet meer, hahaha. Vanaf de boot al prachtige uitzichten op de vulkanen, Concepcion (1600 nog wat meter hoog) en Madras (1400 nog wat). Madras is toch echt wel het lelijke stiefzusje.. We hadden nog geen hostel geboekt en besloten op het laatste moment dat we niet in de havenplaats wilden blijven, maar hebben een hostel in Santa Cruz genomen. De weg daarheen was opvallend goed. Leuk detail: we rijden een stuk over de landingsbaan. Er landt toch maar 2 x per week een vliegtuig, dan moet je waarschijnlijk gewoon even wachten.

Ons hostel heeft een geweldig uitzicht op Concepcion. Andere hostelgangers zeggen dat we echt mazzel hebben met het weer, dat ze de afgelopen dagen niet zulk goed zicht hadden op de vlukaan. Nou, wij vonden dat we het wel verdiend hadden, in La Fortuna hadden we de vulkaan ook al niet gezien.. Al wiebelend in de schommelstoel zien we de zon ondergaan en de vuurvliegjes te voorschijn komen. De perfecte kerstversiering voor je tuin! Hier zijn ze namelijk helemaal klaar voor kerst. De kerstbomen staan overal, kerstverlichting hangt overal, laat de Kerstman maar komen! We dineren in het hostel (er is niet echt een andere optie) en het eten is heerlijk! We starten in het donker, bij kaarslicht, want om iets van 17.30 ligt de stroom er een paar uur af, op het hele eiland. Ze kunnen dus ook niet alle cocktails maken, want de blender kan niet aan :P We eten heerlijk (curry en soep) met andere hostelgangers en wisselen verhalen uit.

Volgende dag hebben we fietsen gehuurd en gaan we naar Ojo del Agua, Oog van Water. Hier hebben ze een natuurlijk bad gemaakt in de rivier. Prachtig! We plonsen wat rond en zien boven ons de apen slingeren.We drinken cocoswater uit de cocosnoot en laten hem daarna openhakken zodat we de cocos kunnen eten. Inmiddels zijn we zo gewend aan de jungle omgeving, dat we niet eens meer schrikken van alle hagedissen die langs je glippen (en dat kunnen ze op een vieze manier hoor!). We fietsen terug, wat nog best pittig is. We moeten best vaak op de pedalen gaan staan om een berg op te komen en het is natuurlijk warmer dan 30 graden, dus het was een goede work-out! Onderweg komen we koeien, paarden, kippen, varkens en honden tegen. Zonder baasjes, die zijn ook gewoon lekker aan het wandelen. Er staat een groepje mannen in de bosjes te hakken en ze zwaaien heel vrolijk naar ons en roepen Olala! Haha! Langs de weg zie je ook brokken lava, wat niet zo gek is, want de verbinding tussen de 2 vulkanen is ontstaan door lavastromen. Heel gaaf idee.

Als we op onze bus terug naar de haven staan te wachten, duurt het wel erg lang.. Gelukkig komt er een vriendelijke man langsrijden die ons een lift geeft naar Altegracia (daar gaan meer bussen). In het bushokje hebben ze stopcontacten, dus ik grap naar Tamar moet je nog even je telefoon opladen. Haar ogen worden groot en ze zegt "Ik ben mijn telefoon vergeten!". Dus wat doet deze stoere chick, ze hosselt een local met zn brommer en springt achterop, richting het hostel.

Even tusssen door hoe dat ging. De locals waren namelijk erg in de war van mijn verzoek....he wat wil ze nou, een tour of zo??!!? Nee is er iemand die mij voor wat geld heen en terug wil rijden naar het hostel in Santa Cruz...Mmmm nee niet echt iemand. Nou van wie zijn die motoren want ik wil best wel graag mijn telefoon gaan halen. Ok 1 jongen bied zich aan juan. Heheh Super!!! hij doet het voor $4. helemaal niet gek, als ik me telefoon maar terug krijg. Dus idd ik spriong achterop geen helm of van die andere beschermende onzin en we gaan. De hele buurt kijkt trouwens als of dit een once in a lifetime beeld gaat zijn een wit meisje achterop een motor bij de locale bakker....Al snel komen we bij het hostel daar zijn ze ze nog het meest verbaast. Ik terug, we waren toch pak um beet 2 uur geleden vertrokken. 2e verbazing dat ik me tel uit het stopcontact trek!!! wat was daar een tel dan???!!!!!?!?!?! Ik denk YESSS!!! mijn telefoon terug, zo blij :D en ik spring weer achterop de motor. Terug valt de ketting er nog af maar we kunnen gelukkig snel weer door. Voor je het weet sta ik weer terug bij de bushalte om bij de boot te komen.

Ik wacht bij de bushalte en geniet van de bizarre dingen die gebeuren. Een varken wordt opgejaagd door een hond, een koe loopt per ongeluk de bakkerij binnen en wordt weggejaagd, er komen pickups langs vol met bananen of mensen en de bus naar Moyogalpa komt langs. Shit, die moesten we hebben. Niet veel later is Tamar er weer, met telefoon, en nemen we, met een Duits stel, voor zo goed als gratis een taxi naar de haven. De Duitse vrouw (dit keer gewoon een droge) snapte eerst niet dat ze voor echt heel cheap met ons mee kon, namelijk 30 cordobas. Ze schreeuwde het uit 30 DOLLAR?!?! Nee mevrouwtje, 30 cordobas, dat is nog geen 1 euro.. Op gegeven moment zag ze het licht en stapte ze in. In de haven halen we de 16 uur boot, de laatste van de dag. De boot van 14 uur is nooit vertrokken, die heeft de politie nog niet vrijgegeven nadat er iemand (het gerucht gaat de kapitein) vanaf gedonderd is. Voor we de boot opgaan worden er al taxi's aangeboden (mijn neef staat aan de overkant, etc). We regelen er eentje met 3 anderen, want we komen erachter dat er geen bus meer gaat naar Granada..

Voor $40 mogen we met 5 mensen in de taxi naar Granada. De chauffeur zegt wel dat er een kans is dat er politie staat en dat we dan een boete moeten betalen. Hmm, dat zou wel kut zijn. We overleggen met elkaar en gokken erop dat het goed gaat. We proppen ons in de auto, het past redelijk goed, en vertrekken. Gezellig Bob Marley op, goede sfeer, tot... ja hoor, politie! We waren nog geen uur onderweg. Tamar en het Duitse meisje duiken snel weg, maar het is te laat. We worden aan de kant gezet. Paspoorten worden gecontroleerd en even lijkt het erop dat ze ons laten gaan, maar nee. We hebben "geluk", want ze gaan geen officiele bon uitschrijven, ze doen de helft. Oftewel, het geld gaat in eigen zak! Maar prima, wij klagen er niet over. Helemaal niet als we horen wat het ons per persoon gaat kosten. Het is echt een giller!! $1!!!! Hahahaha! En we mogen ook weer gewoon verder rijden!! Ongelooflijk! :) Zo komen we dus redelijk gemakkelijk aan bij ons hostel in Granada. Daar is er weer gezeik met de reserveringen, maar we krijgen een prima kamer en het hostel ziet er super goed uit. Ze hebben 2 zwembaden, een voor de gasten en een voor de.. schildpadden! Die lopen hier gewoon lekker los rond, heel gezellig! De volgende ochtend zit ik in de tuin te genieten van het lekkere ontbijt (rijst met bonen, omelet en gebakken banaan) en ik voel iets raars aan mn teen. Hangt er gewoon een schildpad aan! De hongerlap!

Ook Granada is een kleurrijke stad, heel erg mooi! Hier wordt er nog veel gebruik gemaakt van een paardentaxi (koets). Ons niet gezien, wij lopen wel. We zijn een kerktoren opgeklommen waardoor we een mooi uitzicht hadden over de stad. Na een stuk gewandeld te hebben nemen we een lekkere fruitsap (ik ben verslaafd aan de ananassap hier, die is zooo goed!). We lunchen bij Kathy's wafflehouse, die haar welkomstbord zo heeft gemaakt dat er staat swafflehouse. Zo flauw, maar daar hebben we wel ff om gelachen :P We gaan terug naar het hostel voor een duik in het zwembad. Op weg naar "huis" komen we langs een kraampje met mooie oorbellen, waar de verkoopster ze voor mij helemaal op maat maakt (de steentjes waren niet helemaal hetzelfde, maar ze heeft het helemaal aangepast voor mij, super!). 's Avonds gaan we lekker typisch eten bij een klein restaurantje. Taco's! Hmmmm. Tijdens een lachbui (over de belbus in Nederland) biedt een verkoper van prullaria ons een zakdoekje aan, schattig (maar nee, we kopen niks van je). Bij een ander restaurantje eten we een toetje: chocolade lava cake, hmmmmm! Wat ik wel een zielig beeld vind, zijn de complete gezinnen die 's avonds troep aan het verkopen zijn.. Ook de kleinste kinderen doen mee..

De vrouw in het hostel heeft ons verteld dat we na 21 uur eigenlijk niet meer alleen door de stad mogen lopen. Als we terug gaan is het nog geen 21 uur, en aangezien ineens alle taxi's verdwenen zijn lopen we voorzichtig, op onze hoede, terug (het is nog geen kilometer). We komen niks engs tegen, maar zijn we verbaasd. Overdag is het zo'n gezellige stad, maar 's avonds valt het helemaal stil. Er is bijna niemand meer op straat, heel saai. Jammer!

Gister zijn we naar Masaya gegaan, daar hebben ze 2 grote markten. We nemen de bus en zijn er een kwartier later. Maar... de markt ziet er niet echt aantrekkelijk uit. Het is een modderig veld waar mensen met hun waar (gebruikte kleding?) op de grond zitten. Iew.. Gelukkig wordt het leuker als we even doorlopen. Groenten en fruit komen we tegen, kruiden, allemaal nog wel normaal. Tot we bij de vleesafdeling komen. Alles leeft nog!! Half verdoofde kippen hangen er zielig bij in manden en een man sleept een levend varken achter zich aan en vraagt wie het wil kopen. Bijzonder! Mannen en vrouwen kunnen hier ook heel goed met manden op hun hoofd lopen, soms wel 4 verdiepingen hoog! We komen ook nog op de handwerkmarkt terecht, waar ze erg leuke tasjes enzo hebben! Tamar koopt een schattig schoudertasje en ik koop een toilettas. Na een uur of 2 hebben we het wel gezien en gaan we terug. We lunchen in het centrum en gaan weer zwemmen bij het hostel. Om 18.00 meeten we met andere hostelgangers en Greg, de eigenaar, bij de voordeur, want we gaan naar een honkbal wedstrijd! Er zijn 4 teams in Nicaragua, en we kunnen er dus 2 zien spelen vanavond! Tenminste, dat dacht iedereen.. We komen aan bji het stadion en het is donker... De wedstrijd is pas morgen! :( Shit! Dan maar plan B: hapje eten met zn allen! Ook leuk. Hopelijk gaan we vanmiddag alsnog een wedstrijd zien, voordat we naar Managua vertrekken. Daar gaan we vannacht namelijk "even" slapen, want we nemen zondag om 5.00 de bus naar El Salvador! Op naar ons vierde land!

Liefs uit Nicaragua! Xx Hanna en nu ook Tamar :)