Get wet in Amed

Goedemorgen allemaal,

Dankjewel voor de leuke comments op mij vorige verhaal.

Om te beginnen neem ik jullie mee terug naar de trein (Argo Willis) richting Yogyakarta. Er zitten ekecuif nou dan zit je goed hoor :) De reis duurt ongeveer 4 uur, tijdens de reis komt een een winkelwagentje met eten langs, rijden we door rijstvelden en zien we bij elke overgang een berg scooters wachten.

Im yogyakarta aangekomen onderhandelen we met de taxi. Hij neemt ons voor 30.000 meer ipv de 50.000 die hem eerst goed leek. Hij weet alleen niet echt waar ons hostel is. Hij heeft een idee van de richting en vraagt het aan heel veel riksha ( hier heet het becak) bestuurders. Op een gegeven moment gelooft hij ook onze maps en komen we heel dichtbij. En vragen om daar te stoppen. Ons hostel de Mango Tree is ook wel lastig te vinden midden in een woonwijk. We stappen binnen en na 30 sec wordt het mannetje ook wakker...hahah hij wijst alleen snel naar onze kamer en zakt dan weer een beetje weg. Prima, we pakken een handdoek uit de dorm kamers en gebruiken daar ook een kluisje. Het hostel valt een beetje tegen omdat de plaatjes zo mooi waren maar het is nog een work in progress. ....dan maar gewoon gaan lunchen. We gaan zitten bij Easy Going en eten Mexicaans, eigenlijk heel goed. We zien het weer helemaal zitten en doen onderzoek naar een tour voor de Burodudur tempel ( oudste en grootste boedistische tempel ter wereld ) we nemen alleen folders mee en gaan ons eerst thuis omkleden. Mensen kleden zich op java een stuk netter. En voor her eerst merk ik ook echt dat met gepaste kleding mensen super vriendelijke zijn en een beetje nors bij te weinig. Voorbeeld: oververhit lopen we het hostel uit in een korte broek en hemptje...we worden uitgelachen door schoolkindjes. Later lange broek en T-shirt ze high 5'en hanna....we snappen de hint.

We proberen een vlucht te boeken maar Air Asia wil het niet vanuit Indonesië na meer dan 2 uur proberen geven we op. Gelukkig was Niek zo lief om vanuit Nederland de tickets te regelen!!! ONZE HELD! :D

We gaan voor het diner naar Gading. Super lief mevrouwtje en heel lekker eten. Sate Ayam en cocos curry soep. De bintang biertjes uit happy hour smaken er ook goed bij.

12 februari, we slapen uit en maken ons eigen ontbijt klaar met de spullen die er staan. We gaan op pad naar de markt Pasar Beringharjo. Heel leuk het is een groot gebouw gevuld met vooral eten en ook kleding. We zien jackfruit van binnen wat we eerder dicht gezien hadden, blijkbaar hadden we het goed want nadat ik het zeg schreeuwt een mevrouw JACKFRUIT! ok, dankjewel. Beneden komen we portemonnees tegen maar allemaal per 10-20-30 wij willen er gewoon een paar. Dat lukt pas na 10 kraampjes maar het lukt :) mensen hier zijn trouwens helemaal niet opdringerig met hun waar en we kunnen rustig overal kijken. We gaan terug en kletsen even met de hostel eigenaar heel leuk hij heeft allemaal verhalen van reizigers. Dan is het tijd om te lunchen. We stoppen eerst bij een kraamje voor nummerplaten (altijd een leuk souvenir ) en vragen de prijs. Een is 40.000 mmm...ok kunt u ook 2 voor 50.000...wij schrijven ons tegenbod en dan schrijft hij 2 voor 45.000. Een beetje verbaast dat er net onder onze prijs is geboden betalen we en lopen weg met de bordjes.

We lunchen bij via via heel lekkere sapjes en goed eten. We relaxen en schijven onze verhalen bij. Dan boeken we de tour bij Satu Dunia zij zijn eerlijk over hun prijs (transport only 65.000) en zien er veder betrouwbaar uit.

De rest van de middag plannen we voor het vervolg van onze reis. Tot het eten. We krijgen de tip van de eigenaar om te eten bij Kedai Kebun maar daar aangekomen waren die dicht voor verbouwingen. Ohh...dan laten we ons verleiden voor pizza bij Mediteranea. Het blijkt heel lekker en heel populair. De crème brulee was echt ongelofelijk goed ( the best I have ever had)

13 februari, we staan voor de vergadering maar weer vroeg op 4:15 gaat de wekker. Ik maar denken dat we op vakantie zijn ;) we maken weer ons eigen ontbijt en worden tot onze verbazing bij het hostel opgehaald? We hadden aan de straat afgesproken omdat het adres te moeilijk was. Super, we halen nog wat mensen op en karren door naar de tempel. We ontmoeten Sharon uit Ierland die met ons mee loopt. Het is eerst een steile trap op maar de tempel is prachtig. Eigenlijk is het een plateau met verschillende lagen Buddha en stupas ( kerkklokjes vormige koepels) we lopen rond en leggen het vast. Tot Hanna bestookt wordt door schoolkindjes. Eerst handtekeningen en dan foto's. Hanna schut ze na 15 af en dan kom ik een andere groep tegen en gebruik dezelfde techniek iedereen wil maar dat zijn er 50 sorry daar beginnen we niet aan. Dan zijn we weer vrij en lopen langs de uitgebreide tekeningen op de tempel. Tot een klein groepje met ons wil praten...ze hebben een papiertje vast en we zijn bang dat ze een donatie of iets willen dus we zeggen nee en lopen door. Later probeert een ander groepje het en wat blijkt ze willen hun Engels oefenen en zijn hier met school. Suprr goed plan. Het is echt een leuk gesprek en we geven hun een hoog cijfer. Zo doen we nog 1 groepje die hadden nog meer voorbereid met lokale spel uitleg en foto's van highlights.

Op weg naar buiten schiet een behulpzame tuinman ons te hulp voor een mooie foto ipv een selfie en dan begint er eem bizar lange tocht terug naar de parkeerplaats. Langer dan dat we de hele tempel hebben bezocht.

Hier wachten we op een nieuwe groep die met ons terug gaat. Het wachten bleek op een Franse dame die "verdwaalt" was maar wel uit paniek hete koffie had gekocht en bij haar hostel afgezet wilde worden ipv in Yogyakarta. Hierdoor moesten wij allemaal mee op de iets langere tocht naar haar accommodatie. ...fijn.

We hebben honger gekregen en gaan weer bij via via lunchen. De french toast smaakt goed maar ik vind ze wel nog beter met Indonesisch eten. We besluiten slechte toeristen te zijn en het paleis in de stad over te slaan en in plaata daarvan een dutje te doen. Heerlijk! We chillen eigenlijk de hele middag thuis. Voor diner en drinks gaan we naar de rooftop bar D'bar in het Ibis Styles hotel, per becak. Voor maar 15.000. Prachtig uitzicht op de omliggende bergen en de laagbouw in de stad. Het eten valt ons mee en smaalt prima ondanks de matige recensies. Genieten z'n avond. Terug gaan we met een gemotoriseerde becak dat is ook heel leuk om zo de stad en het verkeer te zien. Ohja de 1e werd door een dronke man afgepakt tijdens onze onderhandeling...de bestuurder roept nog sorry en vertrekt...rare man.

Als we onze zijstraat hebben wil hij ons nog dichterbij brengen en rijd het doolhof van de wijk in, zo lief. Tijd om te slapen morgen gaan we vliegen naar Denpasar (Bali )

Valentijn...ahh onze mannen moeten het zonder ons doen en wij hebben een dag reizen voor de boeg. We ontbijten en dan bellen ze een taxi (say yes taxi) voor ons. Hele vrolijke man, hij vind onze gggg in het Nederlandse hilarisch en lacht de hele weg. Omdat zijn engels niet zo goed is noemt hij luchtvaartmaatschappijen op tot we ja zeggen. Ok zegt hij dan is het vertrek B. De rit kost 70.000 op de meter op een primeur voor ons een meter in Indonesië.

Inchecken gaat snel en we wachten met een cappuccino. Doe kost trouwens meer dan de taxi dan weet je meteen weer dat je op een vliegveld bent. Het bord van onze vlucht gaat van inchecken naar last call, opeens is er haast na we al te laat zijn.

Tijdens de vlucht is er nog een serenade voor iemands verjaardag helaas geen valentijn. We landen en al snel staan we buiten een taxi te regelen. Voor 150.000 zeggen we ja en gaan richting Ubung busstation om door te gaan naar Lovina. Er blijkt geen echte bus te zijn dan maar de mini van. 75.000 p.p geen onderhandeling mogenlijk en we mogen mee. We zitten op de achterbank met 2 andere vrouwen lekker knus.

De rit duurt ongeveer 3,5 uur en maakt meteen ook een boodschappen rondje. We halen voor 1 iemand gebak en de andere willen fruit en zo stoppen we een paar keer. De route door de bergen en langs het meer is mooi. In Seririt worden we eruit gezet en stappen we in een Bemo. Zogenaamd het lokale vervoer...prima wij zijn de enige gebruikers en betalen 10.000 pp om mee te mogen. Hij rijd zo langzaam maar brengt ons wel naar de juiste plek. We slaan verzoekjes om morgen een dolfijnen tour te doen af en gaan naar het hotel. Rambutan boutique hotel is heel mooi!!! Na een welkomstdrankje gaan we meteen het zwembad in. Hier luieren we tot het diner bij Warung Ayu. We delen een tafel met een Duitse man omdat het vol zit. Heel lekker eten, bakso en nasi campur. Ze hebben zelfs pisang goreng dat proberen we al dagen te eten. We kopen postzegels na wat rondvragen en relaxen op de koude kamer.

De volgende dag ontbijten we prima dus we besluiten een extra dag te blijven. We gaan eerst praktische de was brengen naar San Transport in de straat en dan terug naar het zwembad. Zo zalig!!! We gaan er uit voor de lunch bij buda bakery. Goed brood en heerlijke verse ingrediënten wij zijn weer blij!

Om toch iets actief te doen naast het afweren van dolfijnen tour verkopers. We huren een fiets en gaan richting singsing waterval. Leuk even fietsen en makkelijk te vinden. We parkeren de fiets en hebben meteen een man mee....we vragen wat hij wil voor zijn gezelschap. Nou 50.000 pp zou wel prima zijn. Wij zeggen dat we het zelf wel lopen zonder zijn begeleiding. Hij probeert nog danger, moelijk pfff. Maar we gaan gewoon kijken zonder hem. Natuurlijk is het gewoon een prima jungel pad en is de waterval mooi. Zelf de "moeilijke " tocht naar de bovenkant is goed te doen dus dat pakken we ook mee. Super leuk zonder man.

We stoppen op de terugweg voor een drankje aan het strand en pinnen nieuw geld. Hier ben je gewoon miljonair want met 4.000.000 heb je net 265 euro en meer mag je niet pinnen.

Met de fiets ingeleverd spreekt iemand van Lovina Tours in onze straat ons aan over transport. En opzich willen we wel transport morgen. Hij is flexibel met zijn tijden en ook een beetje met zijn prijs. Voor 375.000 pp zitten we via Amed in Gili. Dat is top.

Meer tijd aan het zwembad en we sluiten Lovina af met sushi bij J & B Japanese. Heel lekker :) hier ontmoeten we Ketut die een fosterparent kind is geweest ( hij moet nu 30 zijn ) hij kent ons hele koningshuis en verkoopt sieraden. Heel gezellig, hij leert ons nog wat Indonesisch.

16 feb voor we vertrekken zwemmen we nog lekker en nemen tijd voor uiterlijke verzorging. Hanna neemt een pedicure en ik een manicure. Heel leuk dan checken we uit. Lunchen bij Warung appel, dat was ok. Alleen zijn pinda saus matig. Dan staat ons transport al klaar en gaan we op weg naar Amed.

We lachen met de chauffeur die best goed Nederlands spreekt. Hij heeft zelfs een liedje over zijn favoriete gerecht Nasi Goreng. " geef mij maar nasi met een lekker ei en ook sambal en kroepoek erbij " wat een giller, ik denk de volgende carnavals hit.

We leren dat mini vans met een geel kenteken zijn een soort bussen voor lokaal vervoer. Altijd goed om te weten.

We worden bij bubu rackok homestay weer ontvangen met een welkomssapje en de kamer is echt prachtig! We sprongen meteen het strand op om wat te snorkelen, dat kan hier gewoon vanaf de kust al. Leuke visjes maar geen echt mooi koraal. S'avonds eten we bij warung Pabai. Goed eten maar we werden ook gek van de vliegen maar goed dat mag de pret van black rice cocos pudding niet verpesten. Een beetje optijd gaan we slapen om morgen meer onderwater wonderen te bezoeken.

Tot volgende week voor een nieuw verhaal.

Heel veel liefs