Con mucho gusto

Welkom allemaal bij week 2.

3 jan 2019

Goedemorgen het is vroeg en we lopen het dorp in om een 'willy' hun woord voor jeep naar Ocaso coffee farm te pakken. Hectisch als altijd kopen we een kaartje bij een perfect gekapte dame en krijgen een vage verwijzig naar een willy. Na een tijdje staan we er bij een en worden we net als een klein autotje waar maar mensen uitkomen ingepakt dat kan dus niet....ahhh ze zien het licht en laden ons in een grotere. Verder wordt er allemaal tegenstrijdige info verleent tot blijkt dat je gewoon goed zit en na 20 min aankomt. De tour is leuk we worden koffieplukers met een mandje. Ik heb duidelijk geen talent om rijpe bessen te spotten Char wel :) we leveren allemaal onze bonen in om het process verder te volgen tot ik met 2 andere koffie mag zetten voor de rest. We blijven plakken om van het uitzicht te genieten en meer koffie te drinken. Dan besluiten we terug te lopen want het uitzicht hier is elke bocht weer mooi. Het duurt een klein uurtje om het dorp weer te bereiken. We chillen even thuis en gaan dan pre-shoppen en eten bij Meraki. Het eten is heel goed en vol van smaak. De hamburger en tostades met kip is precies waar we zin in hadden met 2 godelijke sapjes. Verder staat er een heerlijke vakantie playlist op. Het is genieten. Omdat Salento best hoog ligt koelt het erg af en willen we eigenlijk thee. Stom dat is natuurlijk vloeken in de kerk in een koffie stad. We maken uiteindelijk thee in het hostel.

De volgende dag pakken we de bus om 9 uur naar Pereira. Hier stappen we over op de bus naar Manizales. Een man moet gaan zitten op het uitklapstoeltje. Nou dat kost hem de grootste moeite om dat uitgeklapt te krijgen. Linksom, rechtsom, weer voelen, weer trekken, maar er zit geen beweging in. Een paar mensen proberen te helpen maar iedereen besluit dat het beter is om de chauffeur dat te laten doen. Hij laat het er nog niet helemaal bij zitten. De chaufeur komt en letterlijk in 2 seconde klapt de stoel uit. De hele bus lacht zich kapot! Nu kunnen we met een blij gevoel vertrekken. Ik zit voorin met een jonge politieagent we kletsen bijna de hele reis. Iedereen is hier heel nieuwsgierig. We komen aan en pakken een taxi naar het hotel (hotel belèn) heel mooi hotel en grote kamer. Wel is de ventilatie in de douche zo luid dat het lijkt alsof er een vliegtuig opstijgt. We kleden ons om. Een ik shop meteen even bij de kledingwinkel beneden en daarna een sapje bij de winkel ernaast om af te koelen. Daar ontmoeten we een super lief vrouwtje die heel enthousiast is over Manizales en de feria van morgen verteld. Pittig als ze is vind ze het erg jammer dat we niet meer tijd aan haar fantastische stad besteden. Dan stoppen we voor een hele late lunch bij BLLF serrano. Hier serveren ze flinke porties. De zalm is lekker maar de salade een beetje mmmeh. Vervolgens kijken we in de mall of we naar de film kunnen. Helaas alleen maar nagesynchroniseerde films gedraaid vandaag, dat wordt hem niet. We struinen verder en besluiten na dat we een potje tennis hebben aanschouwd op een buitenbaan om te gaan slapen.

We staan vroeg op en laten ons verplaatsen naar het busstation. Hier wachten we even en dan mogen we instappen naar Medellin. De reis duurt iets van 5 uur. Zo we komen aan super schatig hotel, La Campana hotel boutique. We kleden ons om, de stad van de eewige lente is toch zomers geworden. En we smelten weg.

Lunch by betty's bowls, ik kies een bowl met rood fruit en Char met acai. Heerlijk verfrissend en vullend. Ik vraag wat advies over de stad en dan gaan we naar de metro poblado om naar de kablebaan(metro cable) te gaan. Hier gewoon deel van een geniaal sociaal plan om de armere wijken met de stad te verbinden. We stijgen boven alle "sloppen" wijken uit tot halte Santo domingo. Dan willen we nog hoger, helaas is de volgende metrocable naar Abri al gesloten. Dus gaan we na een leuk ritje omhoog meteen weer terug. We stappen in bij een bakje vol met jonge mannen. Die elkaar helemaal opnaaien. Eentje ziet er te blank uit en hem vertellen ze dat hij defect is, dan heeft een ander hoogtevrees en vertellen ze hoe alles oud is en niet wordt onderhouden en dat de kabel zo door kan breken. Dan zegt 1 die Chori heet (net als chorizo worst) iets over mij. Char en ik gaan al de hele tijd enorm stuk om de mannen en kunnen niet meer verbergen dat wij ook Spaans spreken. Vervolgens gooi ik dan maar in de groep dat ik ze zowiezo versta Spaans of Engels. Weer gaan ze helemaal kapot en lachen ze elkaar keihard uit. Chori wordt er een beetje verlegen van. Dan pakken we de metro terug naar station Prado. Hier lopen we door een soort straatmarkt richting het Plaza Boteró. Super leuk plein met 10-15 Boteró standbeelden. Mijn favoriet is een dikke kat. Toepasselijk heet het beeld ook kat.

Dan struinen we nog een beetje om het plein heen maar het is op wat kerstverlichting na redelijk aftans en we pakken de metro terug. Blijkt dat er bijna op het plein nog een halte is, parque Berrio. We zoeken iets te eten in onze wijk El Poblado en gaan zitten bij een italiaan (El Rojo). Eigenlijk wel prima eten, krokante bodem en dankzij de salade veel groente. De bediening was alleen niet zo blij. Zelfs de dj stond er met een boos hoofd bij...hahahah naja zal wel met het verkeerde been uit bed zijn gekomen.

We lopen terug naar huis en zien allemaal leuke plekjes om te zitten/eten/drinken als we terugkomen.

Thuis pakken we in en gaan we slapen. Volgende ochtend eten we ontbijt (ongare pannenkoek) en brengt de taxi ons naar het vliegveld. In 10 min...dat is nog eens snel. We vinden de balie maar geen balie medewerker. De dames voor ons in de rij vinden het ook maar vervelend. Ze zegt ik groei nog wortels voordat we geholpen worden